پیامبر(ص) با خبر شدن از مرگ سعد بن عباده و پس از گریستن بر او فرمود: زبان مایه عذاب و رحمت است.
صحیح البخاری ـ به نقل از عبد اللّه بن عمر ـ:
سعد بن عباده در بستر بیماری افتاد. پیامبر(ص) به همراه عبد الرحمان بن عوف، سعد بن ابی وقّاص و عبد اللّه بن مسعود به عیادت او رفت. چون بر او وارد شد، دید خانواده اش او را در میان گرفته اند. فرمود: «تمام کرده؟».
گفتند: خیر، ای پیامبر خدا!
پیامبر(ص) گریست. حاضران با دیدن گریه پیامبر(ص)، گریستند. پس، فرمود: «گوش می کنید؟ خدا به واسطه اشک چشم، یا اندوه دل، [شخص را] عذاب نمی کند؛ بلکه به سبب این (به زبانش اشاره فرمود) عذاب می کند یا مورد رحمت قرار می دهد».
صحیح البخاری عن عبد اللّه بن عمر:
اِشتَکی سَعدُ بنُ عُبادَةَ شَکوی لَهُ، فَأَتاهُ النَّبِی(ص) یعودُهُ مَعَ عَبدِ الرَّحمنِ بنِ عَوفٍ وسَعدِ بنِ أبی وَقّاصٍ وعَبدِ اللّهِ بنِ مَسعودٍ. فَلَمّا دَخَلَ عَلَیهِ فَوَجَدَهُ فی غاشِیةِ أهلِهِ، فَقالَ: قَد قَضی؟ قالوا: لا یا رَسولَ اللّهِ! فَبَکی النَّبِی(ص). فَلَمّا رَأَی القَومُ بُکاءَ النَّبِی(ص) بَکوا.
فَقالَ: ألا تَسمَعونَ؟ إنَّ اللّهَ لا یعَذِّبُ بِدَمعِ العَینِ، ولا بِحُزنِ القَلبِ، ولکن یعَذِّبُ بِهذا ـ وأَشارَ إلی لِسانِهِ ـ أو یرحَمُ.[۱]
[۱]. صحیح البخاری: ج ۱ ص ۴۳۹ ح ۱۲۴۲، صحیح مسلم: ج ۲ ص ۶۳۶ ح ۱۲، السنن الکبری: ج ۴ ص ۱۱۵ ح ۷۱۵۲، کنز العمّال: ج ۱۵ ص ۶۱۱ ح ۴۲۴۲۹؛ مسکن الفؤاد: ص ۹۵ نحوه، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۴، ص ۳۰۴.
