توجّه به آيات مذكور تثبيت كرده است. اين اجتماع و اتّفاق كل بشر، در صورتى صحيح است كه معرفت خداى تعالى و توحيد و ربوبيّت و خالقيّت و الوهيّت او امرى نظرى و كسبى نباشد، زيرا نظرى و كسبى بودن با اتّفاق كلّ بر معرفت و توحيد، قابل جمع نيست.

2ـ 6) آيه‏ى «كان الناس...»

كانَ النّاسُ أُمَّةً واحِدَةً، فَبَعَثَ اللّهُ النَّبِـيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الكِتابَ بِالحَقِّ لِـيَحْكُمَ بَيْنَ النّاسِ فِـيما اخْتَلَفُوا فِـيهِ. وَ ما اخْتَلَفَ فِـيهِ إِلّا الَّذِينَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ البَيِّناتُ بَغْياً بَيْنَهُمْ. فَهَدَى اللّهُ الَّذِينَ آمَنُوا لِما اخْتَلَفُوا فِـيهِ مِنَ الحَقِّ بِإِذْنِهِ. وَاللّهُ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِـيمٍ.^۱ مردم، امّتى واحد بودند. پس خداوند، پيامبران را نويد آور و بيم دهنده برانگيخت. و با آنان كتاب را به حق، فرو فرستاد تا ميان مردم در آن‏چه با هم اختلاف داشتند، داورى كند. و هيچ‏كس در آن اختلاف نكردـ پس از آن‏كه دلايل روشن براى آنان آمدـ مگر كسانى كه كتاب به آنان داده شد، به خاطر ستم [ و حسدى ]كه ميانشان بود. پس خداوند، آنان را كه ايمان آورده بودند، به اذن خود، به حقيقتِ آن‏چه در آن اختلاف داشتند، هدايت كرد. و خدا هر كه را بخواهد، به راه راست هدايت مى‏كند.

نكات

2ـ 6ـ 1) در اين آيه‏ى شريفه، خداوند سبحان، بعثت پيامران را متفرّع بر وحدت امّت كرده است. يعنى چون امّت وحدت داشت و اختلافى ميان آن‏ها نبود، خداوند سبحان پيامبران را در ميان آنان برانگيخت تا آنان را از اين وحدت بيرون آورند. مسلّما اين جمله، بدان معنى نيست كه خداوند سبحان پيامبران را