فرستاد تا در ميان امّت اختلاف ايجاد كنند. عدم توجّه به اين نكته عموم مفسّران را واداشته تا دست به تغيير در معناى آيه زنند، اختلاف را در تقدير گيرند و بعثت را متفرّع بر اختلاف امّت بدانند.
زمخشرى مى‏گويد:
«كانَ النّاسُ أُمَّةً واحِدَةً» متّفقين على دين الإسلام. «فَبَعَثَ اللّهُ النَّبِـيِّينَ»؛ يريد: فاختلفوا فبعث اللّه‏. و إنّما حذف لدلالة قوله: «لِـيَحْكُمَ بَيْنَ النّاسِ فِـيما اخْتَلَفُوا فِـيهِ» عليه. ^۱«مردم امّت واحده بودند» ؛ يعنى: اتّفاق بر دين اسلام داشتند. «پس خداوند پيامبرانش را برانگيخت» ؛ يعنى: آنان اختلاف كردند، پس خداوند پيامبران را برانگيخت. حذف اختلاف به جهت آن است كه آيه‏ى «تا حكم كند بين مردم در آن‏چه اختلاف دارند» بر آن دلالت دارد.
فخر رازى مى‏گويد:
إنّ الناس كانوا أمّة واحدة قائمة على الحقّ، ثمّ اختلفوا. و ما كان اختلافهم إلّا بسبب البغي والتحاسد و التنازع في طلب الدنيا. ^۲
مردم امّت واحد بر حق بودند، سپس اختلاف كردند. و منشأ اختلافشان ظلم و حسد و درگيرى براى دنيا بود.
مرحوم طباطبايى هم مى نويسد:
إنّ الإنسان بحسب طبعه و فطرته سائر نحو الاختلاف... و إذا كانت الفطرة هي الهادية إلى الاختلاف، لم تتمكّن من رفع الاختلاف. و كيف يدفع شيء ما يجذبه إليه نفسه؟ فرفع اللّه‏ سبحانه هذا الاختلاف بالنبوّة و التشريع. ^۳
انسان به حسب طبع و فطرت خويش به سوى اختلاف در حركت است... پس اگر فطرت انسانى او را به سوى اختلاف هدايت كند، او خودش نمى‏تواند اختلاف را از ميان بردارد. چگونه انسان بتواند چيزى را از خود دور سازد كه خود او عامل پديد آمدن آن است؟ پس خداوند سبحان اين اختلاف را به