«اظهار دين» است. خداوند متعال مى فرمايد: «هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ»^۱ ؛ «او كسى است كه رسولش را با هدايت و آيين حقّ فرستاد تا آن را بر همه آيين ها غالب گرداند هر چند مشركان كراهت داشته باشند».
ابوالفتوح درباره آيه فوق مى فرمايد:
«امّا معنى آيت، مفسّران در او خلاف كردند. عبداللّه بن عباس گفت: ها راجع است با رسول عليه السلام، و معنى آن است كه: ليطلعه على شرايع الاسلام، تا او را بر شرايع اسلام مطّلع گرداند تا هيچ بر او پوشيده نماند. ديگر مفسران گفتند: ها راجع است با دينِ حق. ابو هريره و ضحاك گفتند: معنى آن است كه تا دين حق را اظهار كند بر همه دينها، و اين عند نزول عيسى باشد از آسمان. و سدّى گفت: عند خروج مهدى باشد عليه السلام كه همه دينها يكى شود و هيچ كس نماند كه نه در اسلام آيد: اِمّا به طَوع و اِمّا به كَره، يا گردن نهد جزيت را. و اين دو روايت متقارب است؛ براى آنكه نزول عيسى از آسمان با خروج مهدى به يك جاى باشد؛ چنان كه در اخبار مخالف و مؤالف آمده است. و اين قول روايت كرده است از باقر و صادق و جمله اهل بيت عليهم السلام. كلبى گفت: تأويل اين آيت پديد نيامد[ه است]، و هنوز خواهد بودن، و قيامت برنخيزد تا بنباشد. مقداد اسود روايت كرد از رسول عليه السلام كه او گفت: لا يبقى على ظهر الأرض بيتُ وبر و لا مدر إلاّ أدخله اللّه كلمة الإسلام إمّا بعزّ عزيز أو بذلّ ذليل إمّا أن يُعزِّهم فيجعلهم من أهله فيعزّوا به و إمّا أن يُذلّهم فيدينون له؛ گفت: بر پشت زمين خانه سفرى و حضرى بنماند، و الاّ خداى تعالى كلمه اسلام در او بَرَد، امّا به عزّى عزيز يا به ذلّى ذليل. امّا خداى تعالى ايشان را به توفيق اسلام عزيز كند تا به طوع ايمان آرند و از اهل اين شوند و به آن عزيز گردند و امّا ذليل كند ايشان را تا