امام صادق(ع) نهی فرمود از اینکه انسان به بهانه ی کنار گذاشتن دنیا، کسب و کار را کنار بگذارد
الکافی عن علی بن عقبة عن محمّد بن مسلم ـ وکانَ خَتَنَ بُرَیدٍ العِجلِی ـ:
قالَ بُرَیدٌ لِمُحَمَّدٍ: سَل لی أبا عَبدِ اللّهِ(ع) عَن شَیءٍ اُریدُ أن أصنَعَهُ: إنَّ لِلنّاسِ فی یدی وَدائِعَ وأَموالاً، وأَنَا أتَقَلَّبُ فیها، وقَد أرَدتُ أن أتَخَلّی مِنَ الدُّنیا وأَدفَعَ إلی کلِّ ذی حَقٍّ حَقَّهُ.
قالَ: فَسَأَلَ مُحَمَّدٌ أبا عَبدِ اللّهِ(ع) عَن ذلِک وخَبَّرَهُ بِالقِصَّةِ، وقالَ: ما تَری لَهُ؟
فقالَ: یا مُحَمَّدُ أیبدَأُ نَفسَهُ بِالحَرَبِ؟ لا، ولکن یأخُذُ ویعطی عَلَی اللّهِ جَلَّ اسمُهُ.[۱]
الکافی ـ به نقل از علی بن عُقبة از محمّد بن مسلم، داماد بُرَید عِجلی ـ:
بُرَید به محمّد گفت: از امام صادق(ع) در باره کاری که می خواهم بکنم، برایم سؤال کن: سپرده ها و اموالی از مردم در دست من است و من با آنها کار می کنم؛ امّا در نظر دارم از دنیا (کسب و تجارت) دست بکشم و حق هر صاحب حقی را به او برگردانم.
محمّد، موضوع را به عرض امام صادق(ع) رساند و نظر ایشان را پرسید و گفت: برایش چه صلاح می دانید؟ امام(ع) فرمود: «ای محمّد! آیا می خواهد خودش را بیچاره کند؟ نه؛ بلکه با توکل به خداوند، داد و ستد نماید».
[۱]. الکافی: ج ۵ ص ۱۴۹ ح ۱۲، تهذیب الأحکام: ج ۷ ص ۳ ح ۸، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۷، ص ۴۰.
