احادیث داستانی دوستی و دشمنی با دوستان و دشمنان امام علی(ع)

الإمام العسکری عن آبائِهِ(ع):

قالَ رَسولُ اللّهِ(ص) لِبَعضِ أصحابِهِ ذاتَ یومٍ: یا عَبدَ اللّهِ، أحبِب فِی اللّهِ، وأبغِض فِی اللّهِ، ووالِ فِی اللّهِ، وعادِ فِی اللّهِ؛ فَإِنَّهُ لا تُنالُ وِلایةُ اللّهِ إلّا بِذلِک، ولا یجِدُ الرَّجُلُ طَعمَ الإِیمانِ ـ وإن کثُرَت صَلاتُهُ وصِیامُهُ ـ حَتّی یکونَ کذلِک. وقَد صارَت مُؤاخاةُ النّاسِ یومَکم هذا أکثَرُها فِی الدُّنیا؛ عَلَیها یتَوادّونَ، وعَلَیها یتَباغَضونَ، وذلِک لا یغنی عَنهُم مِنَ اللّهِ شَیئا.

فَقالَ الرَّجُلُ: یا رَسولَ اللّهِ، فَکیفَ لی أن أعلَمَ أنّی قَد والَیتُ وعادَیتُ فِی اللّهِ؟ ومَن وَلِی اللّهِ عز و جل حَتّی اُوالِیهُ، ومَن عَدُوُّهُ حَتّی اُعادِیهُ؟

فَأَشارَ لَهُ رَسولُ اللّهِ(ص) إلی عَلِی(ع)، فَقالَ: أتَری هذا؟

قالَ: بَلی.

قالَ: وَلِی هذا وَلِی اللّهِ؛ فَوالِهِ، وعَدُوُّ هذا عَدُوُّ اللّهِ؛ فَعادِهِ، ووالِ وَلِی هذا ولَو أنَّهُ قاتِلُ أبیک ووَلَدِک، وعادِ عَدُوَّ هذا ولَو أنَّهُ أبوک ووَلَدُک.[۱]

امام عسکری(ع) ـ از پدران بزرگوارش(ع) ـ:

روزی پیامبر خدا به یکی از یارانش فرمود: «ای بنده خدا! برای خدا دوست بدار و برای خدا نفرت بدار، و برای خدا، دوستی بورز و برای خدا، دشمنی نما؛ زیرا ولایت (دوستی و سرپرستی) خداوند، جز با اینها به دست نمی آید و آدمی، مزه ایمان را نمی چشد، هر چند نماز و روزه اش بسیار باشد، مگر آن که چنین باشد. این روزها برادری (دوستی) مردم با یکدیگر، عمدتا به خاطر دنیا شده است. به خاطر دنیا با یکدیگر دوستی می ورزند و به خاطر دنیا با هم دشمنی می کنند و این، در نزد خداوند، ارزشی ندارد».

مرد گفت: ای پیامبر خدا! چگونه بدانم که من برای خدا، دوستی و یا دشمنی می ورزم؟ و چه کسی دوست خداست تا دوستش بدارم و چه کسی دشمن خداست تا دشمنش بدارم؟

پیامبر خدا به علی(ع) اشاره کرد و فرمود: «این را می بینی؟».

مرد گفت: آری.

فرمود: «دوست این، دوست خداست پس دوستش بدار و دشمن این، دشمن خداست پس دشمنش بدار. دوست این را دوست بدار، حتّی اگر قاتل پدر و فرزندت باشد و دشمن این را دشمن بدار، حتّی اگر پدر یا فرزندت باشد».

[۱]. معانی الأخبار: ص ۳۹۹ ح ۵۸، دانشنامه قرآن و حدیث: ج ۲ ص ۶۶.