الإمام الصادق(ع):
إذا کانَ یومُ القِیامَةِ نادی مُنادٍ مِن بُطنانِ العَرشِ: أینَ خَلیفَةُ اللّهِ فی أرضِهِ؟ فَیقومُ داودُ النَّبِی(ع)، فَیأتِی النِّداءُ مِن عِندِ اللّهِ عز و جل: لَسنا إیاک أرَدنا وإن کنتَ للّهِ خَلیفَةً.
ثُمَّ ینادی ثانِیةً: أینَ خَلیفَةُ اللّهِ فی أرضِهِ؟ فَیقومُ أمیرُ المُؤمِنینَ عَلِی بنُ أبی طالِبٍ(ع)، فَیأتِی النِّداءُ مِن قِبَلِ اللّهِ عز و جل: یا مَعشَرَ الخَلائِقِ! هذا عَلِی بنُ أبی طالِبٍ، خَلیفَةُ اللّهِ فی أرضِهِ وحُجَّتُهُ عَلی عِبادِهِ.[۱]
امام صادق(ع):
چون روز قیامت بشود، ندا دهنده ای از میان عرش، بانگ می زند: «خلیفه خدا در زمینِ او کجاست؟».
داوود پیامبر(ع) بر می خیزد. از جانب خداوند عز و جل ندا می آید که: «مراد ما تو نبودی، هر چند تو نیز خلیفه خدا بودی».
سپس برای بار دوم، بانگ می زند: «خلیفه خدا در زمینِ او کجاست؟».
در این هنگام، امیر مؤمنان، علی بن ابی طالب(ع)، بر می خیزد. پس، از جانب خداوند عز و جل ندا می آید که: «ای گروه خلایق! این علی بن ابی طالب، خلیفه خدا در زمین او و حجّت او بر بندگان اوست».
[۱]. الأمالی للمفید: ص ۲۸۵ ح ۳، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۱۸۸.
