کسانی که اعمال ناشایست انجام دهند، به انکار آیات خداوند می انجامد.
الاحتجاج:
لَمّا دَخَلَ عَلِی بنُ الحُسَینِ(ع) وحَرَمُهُ عَلی یزیدَ، وجیءَ بِرَأسِ الحُسَینِ(ع) ووُضِعَ بَینَ یدَیهِ فی طَستٍ، فَجَعَلَ یضرِبُ ثَنایاهُ بِمِخصَرَةٍ کانَت فی یدِهِ وهُوَ یقولُ:
لَعِبَت هاشِمُ بِالمُلک فَلا
خَبَرٌ جاءَ ولا وَحی نَزَل
... فَقامَت إلَیهِ زَینَبُ بِنتُ عَلِی(ع) ... وقالَت: الحَمدُ للّهِ رَبِّ العالَمینَ وَالصَّلاةُ عَلی جَدّی سَیدِ المُرسَلینَ، صَدَقَ اللّهُ سُبحانَهُ کذلِک یقولُ:
«ثُمَّ کانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاءُواْ السُّوأَی أَن کذَّبُواْ بِایاتِ اللَّهِ وَ کانُواْ بِهَا یسْتَهْزِءُونَ»[۱].[۲]
الاحتجاج:
چون امام زین العابدین(ع) و اهل بیت او به مجلس یزید وارد شدند، و سرِ امام حسین(ع) را آوردند و در تشتی در برابرش نهادند، یزید با عصایی که در دستش بود، شروع به زدن بر دندان های امام حسین(ع) کرد و می گفت:
هاشمیان، با سلطنت، بازی کردند
نه خبری آمد و نه وحیی نازل شد.
... زینب دختر علی(ع) رو به یزید کرد... و فرمود: سپاس، خداوندی را که پروردگار جهانیان است، و درود بر جدّم سَرور پیامبران. راست فرمود خداوند پاک که می فرماید: «سپس فرجام کسانی که بدی کردند، [بسی] بدتر بود؛ [چرا] که آیات خدا را تکذیب کردند و آنها را به ریشخند می گرفتند».
[۱]سوره روم، آیه ۱۰
[۲]. الاحتجاج: ج ۲ ص ۱۲۲ ح ۱۷۳، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۸، ص ۱۶۸.
