مؤمن تنها کسی نیست که شهادت به یگانگی خدا و پیامبری حضرت محمد(ص) بدهد.
الکافی عن أبی الصباح الکنانی عن الإمام الباقر(ع):
قیلَ لِأَمیرِ المُؤمِنینَ(ع): مَن شَهِدَ أن لا إلهَ إلَا اللّهُ وأنَّ مُحَمَّدا رَسولُ اللّهِ(ص) کانَ مُؤمِنا؟ قالَ: فَأَینَ فَرائِضُ اللّهِ؟!
قالَ: وسَمِعتُهُ یقولُ: کانَ عَلِی(ع) یقولُ: لَو کانَ الإِیمانُ کلاما لَم ینزِل فیهِ صَومٌ ولا صَلاةٌ ولا حَلالٌ ولا حَرامٌ.
قالَ: وقُلتُ لِأَبی جَعفَرٍ(ع): إنَّ عِندَنا قَوما یقولونَ: إذا شَهِدَ أن لا إلهَ إلَا اللّهُ وأنَّ مُحَمَّدا رَسولُ اللّهِ(ص) فَهُوَ مُؤمِنٌ، قالَ: فَلِمَ یضرَبونَ الحُدودَ ولِمَ تُقطَعُ أیدیهِم؟! وما خَلَقَ اللّهُ عز و جل خَلقا أکرَمَ عَلَی اللّهِ عز و جل مِنَ المُؤمِنِ، لِأَنَّ المَلائِکةَ خُدّامُ المُؤمِنینَ، وأنَّ جِوارَ اللّهِ لِلمُؤمِنینَ، وأنَّ الجَنَّةَ لِلمُؤمِنینَ، وأنَّ الحورَ العینَ لِلمُؤمِنینَ، ثُمَّ قالَ: فَما بالُ مَن جَحَدَ الفَرائِضَ کانَ کافِرا؟![۱]
الکافی ـ به نقل از ابو صباح کنانی ـ:
امام باقر(ع) فرمود: «به امیر مؤمنان گفته شد: آیا هر کس به یگانگی خدا و پیامبری محمّد(ص) گواهی دهد، مؤمن است؟ فرمود: پس فرایض خدا چه می شود؟! ».
شنیدم که امام باقر(ع) می فرمود: «علی(ع) می فرمود: اگر ایمان [فقط] گفتار [و اظهار شهادتین] می بود، روزه و نماز و حلال و حرامی در آن نازل نمی شد».
به امام باقر(ع) گفتم: نزد ما گروهی هستند که می گویند: هر گاه کسی [فقط] به یگانگی خدا و پیامبری محمّد(ص) گواهی دهد، مؤمن است.
فرمود: «پس چرا حد می خورند و چرا [در هنگام دزدی] دستشان قطع می شود؟! در صورتی که خداوند عز و جل مخلوقی نیافریده است که نزد او گرامی تر از مؤمن باشد؛ چرا که فرشتگان، خدمت گزار مؤمنان اند و مؤمنان در جوار خدایند، بهشت برای مؤمنان است و حوریان بهشتی نیز برای مؤمنان هستند» و سپس فرمود: «پس چرا کسی که فرایض را انکار می کند، کافر است؟».
[۱]. الکافی: ج ۲ ص ۳۳ ح ۲، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۸، ص ۴۰.
