احادیث داستانی بیعت امام علی(ع) با پیامبر(ص)

مسند ابن حنبل عن ربیعة بن ناجذ عن الإمام علی(ع):

جَمَعَ رَسولُ اللّهِ(ص) ـ أو دَعا رَسولُ اللّهِ(ص) ـ بَنی عَبدِ المُطَّلِبِ، فیهِم رَهطٌ کلُّهُم یأکلُ الجَذَعَةَ ویشرَبُ الفَرَقَ! قالَ: فَصَنَعَ لَهُم مُدّا مِن طَعامٍ، فَأَکلوا حَتّی شَبِعُوا. قالَ: وبَقِی الطَّعامُ کما هُوَ کأَنَّهُ لَم یمَسَّ، ثُمَّ دَعا بِغُمَرٍ، فَشَرِبوا حَتّی رَوُوا، وبَقِی الشَّرابُ کأَنَّهُ لَم یمَسَّ، أو لَم یشرَب، فَقالَ: یا بَنی عَبدِ المُطَّلِبِ، إنّی بُعِثتُ لَکم خاصَّةً وإلَی النّاسِ بِعامَّةٍ، وقَد رَأَیتُم مِن هذِهِ الآیةِ ما رَأَیتُم، فَأَیکم یبایعُنی عَلی أن یکونَ أخی وصاحِبی؟ قالَ: فَلَم یقُم إلَیهِ أحَدٌ، فَقُمتُ إلَیهِ وکنتُ أصغَرَ القَومِ، قالَ: فَقالَ: اِجلِس، قالَ ثَلاثَ مَرّاتٍ، کلُّ ذلِک أقومُ إلَیهِ فَیقولُ لی: اِجلِس، حَتّی کانَ فِی الثّالِثَةِ ضَرَبَ بِیدِهِ عَلی یدی.[۱]

مسند ابن حنبل ـ به نقل از ربیعة بن ناجذ، از امام علی(ع) ـ:

پیامبر خدا(ص)، فرزندان عبد المطّلب را جمع کرد ـ یا فرا خواند ـ. در میان آنان، کسی بود که یک شتر کامل چهار ساله را می خورد و یک پیمانه بزرگ (قَدَح) نوشیدنی می آشامید؛ امّا پیامبر خدا(ص) ده سیر غذا برای آنان پخت و آنها خوردند و سیر شدند، و غذا هم باقی ماند، چنان که گویی دست نخورده است.

سپس پیاله ای طلبید و آن عدّه آشامیدند، چندان که سیراب شدند، و نوشیدنی باقی ماند، چنان که گویی دست نخورده یا نوشیده نشده است. سپس فرمود: «ای فرزندان عبد المطّلب! من به سوی شما خصوصاً و به سوی دیگر مردمان عموماً فرستاده شده ام، و شما این معجزه را مشاهده کردید. پس اینک، کدام یک از شما با من بیعت می کند تا برادر و یار من باشد؟».

هیچ کس پاسخی نداد. من که کوچک ترین عضو آن جمع بودم، [به نشانه اعلام آمادگی]، از جا بر خاستم. پیامبر(ص) فرمود: «بنشین».

پیامبر(ص) سپس سه بار آن جمله اش را تکرار کرد و هر بار من بر می خاستم و او می فرمود: «بنشین»، تا آن که بار سوم، دستش را [به نشانه بیعت] بر دست من زد.

[۱]. مسند ابن حنبل: ج ۱ ص ۳۳۵ ح ۱۳۷۱، السنن الکبری للنسائی: ج ۵ ص ۱۲۶ ح ۸۴۵۱ نحوه، کنزالعمّال: ج ۱۳ ص ۱۷۴ ح ۳۶۵۲۰؛ علل الشرائع: ص ۱۷۰ ح ۱ نحوه، بحار الأنوار: ج ۱۸ ص ۱۷۸ ح ۶، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۶، ص ۳۶۶.