الأمالی، صدوق ـ به نقل از ابو نعیم، در یادکرد اتّفاقاتی که برای اهل بیت(ع) در شام رخ داد ـ:
گروهی که همراه اسیران کربلا رفته بودند...، برای من روایت کردند که: چون به دمشق وارد شدیم، زنان و اسیران را در روز روشن و با روی باز وارد کردند. جفاکاران شامی گفتند: اسیرانی به این نیکویی ندیده ایم. شما کیستید؟
سکینه دختر حسین(ع) گفت: ما اسرای خاندان محمّدیم.
آنها بر سکوی مسجد، جایی که اسرا را نگاه می داشتند، نگاه داشته شدند، در حالی که علی بن الحسین (زین العابدین)(ع) که در آن هنگام جوانی بود، در میان آنها حضور داشت. پیرمردی از شامیان نزد آنها آمد و گفت: ستایش، خدایی را که شما را کشت و نابود کرد و شاخ فتنه را برید! و از نکوهش آنها کوتاهی نکرد.
چون سخن پیرمرد تمام شد، علی بن الحسین(ع) به او فرمود: «آیا کتاب خدا را خوانده ای؟».
گفت: آری.
فرمود: «آیا این آیه: «بر این رسالت، مزدی از شما جز دوست داشتن خویشاوندان نمی خواهم» را خوانده ای؟».
گفت: آری.
فرمود: «ما همانهاییم».
سپس فرمود: «آیا این آیه: «و حقّ خویشاوندان را ادا کن» را خوانده ای؟».
گفت: آری.
فرمود: «ما همانهاییم».
سپس فرمود: «آیا این آیه: «خداوند، خواسته است پلیدی را تنها از شما اهل بیت بزداید و شما را کاملاً پاکیزه گرداند» را خوانده ای؟».
گفت: آری.
فرمود: «ما همانهاییم».
در این جا مرد شامی، دست خود را به آسمان برد و سه بار گفت: خدایا! به درگاه تو توبه می کنم. خدایا! از دشمن خاندان محمّد و قاتلان اهل بیت محمّد به درگاه تو برائت می جویم.
من قرآن را خوانده بودم؛ ولی تا امروز، این حقایق را در نیافته بودم.
الأمالی للصدوق عن أبی نعیم ـ فی ذِکرِ ما جَری عَلی أهلِ البَیتِ فی الشّامِ ـ:
حَدَّثنی جَماعَةٌ کانوا خَرَجوا فی تِلک الصُّحبَةِ... قالوا: فَلَمّا دَخَلنا دِمَشقَ اُدخِلَ بِالنِّساءِ وَالسَّبایا بِالنَّهارِ مُکشَّفاتِ الوُجوهِ، فَقالَ أهلُ الشّامِ الجُفاةُ: ما رَأَینا سَبایا أحسَنَ مِن هؤُلاءِ، فَمَن أنتُم؟ فَقالَت سُکینَةُ بِنتُ الحُسَینِ: نَحنُ سَبایا آلِ مُحَمَّدٍ.
فَاُقیموا عَلی دَرَجِ المَسجِدِ حَیثُ یقامُ السَّبایا، وفیهِم عَلِی بنُ الحُسَینِ(ع)، وهُوَ یومَئِذٍ فَتی شابٌّ، فَأَتاهُم شَیخٌ مِن أشیاخِ أهلِ الشّامِ، فَقالَ لَهُم: الحَمدُ للّهِِ الَّذی قَتَلَکم وأهلَککم وقَطَعَ قَرنَ الفِتنَةِ. فَلَم یألُ عَن شَتمِهِم.
فَلَمَّا انقَضی کلامُهُ قالَ لَهُ عَلِی بنُ الحُسَینِ(ع): أما قَرَأتَ کتابَ اللّهِ عز و جل ؟ قالَ: نَعَم، قالَ: أما قَرَأتَ هذِهِ الآیةَ: «قُل لا أسأَلُکم عَلَیهِ أجرًا إلَّا المَوَدَّةَ فِی القُربی»[۱]؟ قالَ: بَلی. قالَ: فَنَحنُ اُولئِک.
ثُمَّ قالَ: أما قَرَأتَ: «وَ ءَاتِ ذَا الْقُرْبَی حَقَّهُ»[۲]؟ قالَ: بَلی. قالَ: فَنَحنُ هُم.
قالَ: فَهَل قَرَأتَ هذِهِ الآیةَ: «إِنَّمَا یرِیدُ اللَّهُ لِیذْهِبَ عَنکمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَکمْ تَطْهِیرًا»؟ قال: بَلی. قالَ: فَنَحنُ هُم.
فَرَفَعَ الشّامِی یدَهُ إلَی السَّماءِ، ثُمَّ قالَ: اللّهُمَّ إنّی أتوبُ إلَیک ـ ثَلاثَ مَرّاتٍ ـ اللّهُمَّ إنّی أبرَأُ إلَیک مِن عَدُوِّ آلِ مُحَمَّدٍ، ومِن قَتَلَةِ أهلِ بَیتِ مُحَمَّدٍ، لَقَد قَرَأتُ القُرآنَ فَما شَعَرتُ بِهذا قَبلَ الیومِ.[۳]
[۱]. الشوری: ۲۳.
[۲]. الإسراء: ۲۶.
[۳]الأمالی للصدوق: ص ۲۳۰ ح ۲۴۲، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۹، ص ۲۹۴.
