فداه ما وجد بالقضاء والقدر ـ بنوشند.
خلاصه كلام و مختصر مرام: هركس كه آيه وافى هدايه «وأتوا البيوت من أبوابها»^۱ را فهميده و خود را مؤدّب به آداب «وادخلوا الباب سجّدا»^۲ گردانيده و در تفسير آنها حديث كافى وافى «أنا مدينة العلم وعلى بابها» ^۳ را به چشم بصيرت مطالعه كرده و از آن راه، روانه طور سيناى حقيقت گشته و گوش هوش به «كلّم اللّه موسى تكليما»^۴ داده و از آنجا كه آشنا، داند صداى آشنا حديث شريف «أنا مكلّم موسى من وراء الحجاب» ^۵ به گوش هوش شنيده، البته به چشم وحدت بينش كه احول نبوده، مكلّم موسى را به آيات واضحة الدّلالات، با قائل احاديث قدسيه (را) يك ديده و اقتداء به روايت سراپا هدايت «خذ العلم من أفواه الرّجال» ^۶ كرده، خود بلاواسطه چون حديده محمات، اشكال اين حديث را سؤال نكرده، جواب آن را در جميع اعضاء و جوارح خود هويدا و آشكارديده؛ فأىّ حاجة الى البيان بعد المشاهدة والعيان ممّن فداه أرواح خلق الرّحمن.
تنبيه: هر كس اين مطلب را به گوش و هوش شنيده و به قلب فهميده، قائل قول «ألست بربّكم»^۷ را در عالم ذرّ و همچنين اقوال عوالم سابقه مر آن را الى البدو [و] هكذا قائل بين النفختين را به قول «لمن الملك اليوم»^۸ و جوابى [را] كه بعد از چهارصدسال مى رسد كه مى فرمايد: «للّه الواحد القهّار»^۹ و حديث «نحن السّائلون ونحن المجيبون» ^۱۰ و همچنين ساير نداهاى بحقّ را الى آخر عوالم الجنّة والنار (كه لاانقطاع لهما است) همه را